Bu sezon San Diego Chargers’ın ligi boşladığı gibi ben de biraz siteyi boşladım. Sitenin yeni formatında siftahımı bu yazıyla yapıyorum, fakat yılın başında istediğimiz gibi bir yarışı anlatmayacağım size. Tam tersine ligin diğer ucundaki bir yarıştan bahsedeceğim. Chargers, Broncos karşısında 17-3 kaybederek sezonda 3-9 oldu. Yani Mike McCoy döneminde bir ilk ve umarız kovulacağı için son olur, bu .500 altındaki sezon. Playoff yarışından matematiksel olarak kopması için ise haftaya gerekli şeylerin olması yeterli.
Chargers’ın sezonunun ne kadar kötü olduğunu record gösterse de, gerçekten anlamak için şu ana kadar içeride oynanan division maçlarının skorlarına bakmak yeterli. Broncos’a 17-3, Chiefs’e 33-3, Raiders’a da gerçek bir garbage time olan dördüncü çeyreği saymazsak 37-6 kaybetti. Elinde Philip Rivers gibi bir oyuncu olmasına rağmen Mike McCoy ve Frank Reich önderliğindeki ünite touchdown yapmayı başaramadı.
Defansta da işler pek iyi gitmiyor. Jason Verrett, Jerry Attaochu, Denzel Perryman gibi genç oyuncuların iyi performansları gelecek için tek umut ışığı. Koşu oyununu durdurmada özellikle Donald Butler oyunda olduğunda agresiflik eksikliği yüzünden sıkıntı çıkıyor. Zaten Butler’ın iki yıl önce imzaladığı büyük kontrattan sonra performansındaki düşüklük neredeyse her yazıda yakındığım bir şey.
Bu noktadan sonra takımda iyileri ve kötüleri konuşmanın bir manası yok, zaten 13 haftanın sonunda aldığı üç galibiyet Lions (4-8), Browns (2-10) ve Jaguars (4-8) olan bir takımın övünecek pek fazla özelliği yok demektir. Üstelik bu galibiyetlerden ikisi son dakikada kazanılmışken… Fakat Chargers kaybetmeyi zirvelerde yaşayan bir takım, her ne kadar kazanmayı en çirkin şekilde yapsa da. Bu nedenle bu yıl da Philip Rivers’ın tek kişilik gösterisini izliyoruz, takımın geri kalanının rezalet performansına zıt olarak. Hani böyle aynı anda beş, atlı müzik aleti çalan sokak sanatçıları olur ya, onlar genelde pek de kaliteli bir iş ortaya çıkartamazlar. İşte böyle en çok “Arkadaşım Eşek” falan çalarlar onlar. Philip Rivers bu yıl bir çoklu müzisyen fakat Rossini çalıp Pavarotti söylüyor, isteğe bağlı olarak Louis Armstrong nameleriyle MFÖ bestelerini karıştırıyor, o derece. Bu adamın bu takımda olması gerçekten çok yazık. Browns veya Jaguars dışında bir franchise’da oynasaydı şimdiye dek en az bir tane Super Bowl kazanmış, nice rekorlar kırmıştı. Fakat takım yönetimi onu kariyeri boyunca kötü personel kararları ve kalitesiz koçlara mağdur etti. Philip Rivers’ın belki de sondan dördüncü yılını “Get Down With the Tank” ve bu yılın bir numaralı seçimi olacak (Eğer Browns QB seçmezse) Ohio State’li Bosa için “Blow It Up For Bosa” mottolarıyla takip ediyor olmamız Rivers’ın efsanesine ve bu takım için yaptıklarına büyük bir ayıp. Ancak gelin görün ki geldiğimiz şu noktada takımın gelecekteki başarısı için olabildiğince kötü bir sezon geçirilmesi, anında etki yaratılacak bir oyuncu alınması (ki bu yıl Patriots’ın birini tur seçim hakkı ellerinden alındığı için birinci seçecek takım ikinci turun ilk seçiminde 32. oyuncuyu almış olacak, yani iki adet birinci tur seçimi olacak) ve belki daha da önemlisi Mike McCoy ve yardımcılarının kovulması için çok kritik.
Gelelim fasulyenin faydalarına… Chargers’ın gelecek maçlarını kaybetmesi lazım. Her ne kadar kötü oynansa da Rivers her maçı kendi başına kazanabilecek bir tehlike şu anda. Bu nedenle rakiplere bakmamız gerekiyor. McCoy’un klişe laflarından birisi onurlandırmak adına “One Week At a Time” kısmı oluşturma kararı aldım. Burada Chargers’ın gelecek haftaki rakibin yenilmesi için yapması gerekenleri McCoy klişeleriyle anlatacağım; buyurun.
One Week At a Time
Bu hafta Chargers, Kansas City deplasmanına gidiyor. Galibiyet için gerekli olan en önemli klişe (bunu her mağlubiyetten sonra basın toplantısında duymak mümkün) o hafta müthiş antrenmanlar geçirmek. Yani ben her şeyi yaptım, oyuncularım beceriksiz demeye getirmek. Bu da McCoy’un soyunma odasındaki ağırlığını kaybetmesinin en önemli nedeni. Bu haftaki klişemiz buydu. Zaten Chiefs’e yenilmek çok zor olmamalı, adamların 10 maçlık bir galibiyet serisi var. Tek sorun genel olarak Rivers’ın en iyi oynadığı yerlerden birisi Chiefs’in Arrowhead stadyumu. En büyük engelimiz bu olacak. Onun dışında sakatlık olması zaten kaçınılmaz, Butler ve Flowers zaten bir pas ve bir koşu TD’una neden olmayı akıllarına koymuşlardır, yani 14 sayı kafadan var. Ee zaten division rakiplerine altı sayıdan fazla atmıyoruz, mağlubiyet için her şey hazır.
Bir aylık aranın ardından ilk yazımda Chargers sezonunu oldukça iyi özetlediğimi düşünüyorum, gelecek hafta başka bir klişe ve bir numaralı seçim hakkına giden yolda rakiplerimizin sonuçlarının analizleriyle karşınızda olacağım. Şimdiye kadarki en zevkli yazılarımdan birisi olacak çünkü tahmin edin Browns kimi başlangıç QB’si olark ilan etti? Nam-ı diğer Johnny Football! Her zaman olduğu gibi, mutlu kalın.