12.Adamın başkentinden herkese merhaba. Şubat’ta şampiyon olursunuz, coşkusu uzun sürer. Final gecesi eğlencesi biter, şehrinize dönersiniz. Üstü açık iki katlı otobüste -şayet Maimi’de değilseniz- buz gibi soğukta binlerce taraftarın doldurduğu caddelerde saatlerce şampiyonluk turu atar, hem deyimsel hem gerçek anlamda insanları sokağa dökersiniz. Bu keyfi biz Seattle’lılar bu sene yaşadık. Bu dediklerim Şubat’ta olsa da bence şampiyonluğun en tatlı, simgesel hali; taraftarlar,şehir ve organizasyon için NFL sezonunun açılış maçında stadınıza asacağınız o yılın şampiyonluk flamasıdır. Stada her geldiğinizde, stattaki maçı ekrandan izlediğinizde gözleriniz bu güzelliği görecektir. Rakipler ise stadyumdaki her maçta bu onurunuzu tekrar tekrar görecek. 2014 sezonunun açılışında CenturyLink Field’da şampiyonluk flamasını coşkuyla ve görsel şölenle stadımıza ekledik. Geçen sezonun emeğinin muhteşem meyvesi bu oldu.
AARON RODGERS*RICHARD SHERMAN
Şampiyon olmak zordur, daha zoru ise şampiyonluğu korumaktır. 2004 New England Patriots’tan beri şampiyonluğu koruyan olmadı ve bu sene biz bunu başaramazsak 10 yıl ile NFL’in en uzun süreli serisi olacak. Sezon öncesi ve maç öncesi akıllardaki genel soru ‘Seattle Seahawks bu sene de şampiyon olabilecek mi?’ idi. Biz de bu sorunun cevabını adım adım vermeye kararlıyız. Bunun ilk adımını Green Bay Packers gibi NFL ekolü ve devlerinden birine karşı atacaktık, attık. Medyada ve Green Bay’in sosyal medya hesaplarında 2012 üçüncü hafta evimizde onları bariz hakem hatası ile son topta yendiğimiz maç sürekli gündeme getirildi, hakkında laflar edildi. Anlaşıldı ki lafla ‘peynir gemisi’ yürümüyor.
Peynir gemisinden söz açmışken nasıl yürümediğini açıklayalım: Peyton Manning, Aaron Rodgers… En iyi beş oyun kurucu kim diye sorulduğunda cevaplayanların listesinde bu iki isim muhakkak yer alır. Super Bowl’da Peyton Manning’e çektirilen işkenceyi bu maçta da Aaron Rodgers’a da yaşatan, merhametten yoksun bir savunmamız vardı. 2012’de bize karşı kendini sekiz kez yerde bulup kariyer sack rekoruna imza atan Aaron Rodgers bu sefer de üç kez sack’e uğradı, biri safety ile birlikte maçın kırılma anlarından birini yaşatan sack’tı. İstatistik kâğıdına baktığımızda Richard Sherman’ı koca koca sıfırlarla görmekteyiz fakat sayılar yalan söylüyor. Richard Sherman’ın gölge savunmasının da etkisiyle bizim sol, onların sağ kanadındaki wide reciever’ları beslemeye cesaret edemeyen Aaron Rodgers vardı. Tercihlerini sol kanat ve ortadan kullandı –bu tercihlerde de başarılı oldu. Richard Sherman rakibini sahadan sildi, üçüncü viteste tamamladığı hazırlık dönemi sonrası istediği an vites yükseltebileceğini, ağır abi olacağını gösterdi.
NO MERCY
Legion of Bloom Seattle’ın en meşhur, diri yanı. Bugün tıkır tıkır çalıştı. Hazırlık döneminde aksayan D-Line da ikinci çeyrekten itibaren ‘no mercy’ moduna girince Green Bay hücumları yerinde saydı. Şöyle ki Eddie Lacy’nin (RB) -geçen yılın hücum çaylağı- koşu oyunlarında müdahaleden sonra en çok top taşıyan dördüncü ismini, iki yarddan itibaren emeklemesine bile izin vermeyen bir topluluk vardı. Aaron Rodgers’ın pas kanallarını tıkayıp sert bilitz’lerle yeteneğini kullanmasını engelleyince; üstüne yavaşlatılmaktan öte durdurulan Eddie Lacy istediği gibi koşamayınca Green Bay 16 gibi kendi kalite ve standartlarından uzak bir sayı ile maçı tamamlamak zorunda kaldı. Takım kimliğimiz ‘takeaway’ istatistiği bu maçta da boş kalmadı.
DOMINANT TRIO
NFL sezon öncesinin sayılar ve performans anlamında zirvedeki oyun kurucusu Russell Wilson bu maçta harikaydı. Hatırlarsanız opening drive sayılarının yavaş yavaş takım karakterimiz olma yolunda gittiğini yazmıştım. Yedi sayı bulamasak da üç sayı ile maça başlamak da güzel. Russell Wilson ilk iki senesinde topu elinde fazla tutmasıyla/geç çıkarmasıyla tarafımdan eleştirilmişti. Bu sene çok farklı bir Russell Wilson var zamanı kullanma açısından. Oyun kurucunun topu elinde tutma zamanı arttıkça sack yeme ve set hücumunu gerçekleştirememe ihtimalinin arttığını belirten üç numaramız hazırlık maçlarında ve bu maçta; ayaklarının hızı gibi ellerini de hızlı kullanarak, oyunu hızlı okuyarak harika işler yaptı. Blitz’lerde attığı paslar ve pas yüzdesi dediklerimi kanıtlar şekilde… Playbook’u oynatma ve boştaki adama pas verme konularında sağlam adımlarla ilerleyen bir oyun kurucumuz var. Seattle’da 2014 senesi şu an, şu dakikaya kadar onun ve Percy Harvin’in senesi. Percy Harvin takımımızda ilk defa çıktığı bir maçı tamamladı. Sürat, istek, delicilik kurşunlarıyla hücumda en tehlikeli pas silahımız. Golden Tate’in gidişine üzülmüştüm fakat Percy Harvin’in superstar performansı ve diğer kaliteli pas hücumcularımız üzüntümü umuda dönüştürdü.
207… Ulaştığımız toplam rushing yard sayısı ki sezon açılış maçında bir takımın ulaştığı en yüksek değer. Bu değere ulaşmamızdaki en önemli isim Beast Mode. Bilhassa ilk dokuz koşusu rakip için baş döndürücüydü. Son dört maçını boş geçmeyen Marshawn Lynch Green Bay Packers endzone’una iki kez elini kolunu salla sallaya girmeyi başardı.Üst üste koştu, savunma müdahalelerine rağmen koştu ama yorulmak nedir bilmedi. Maçın tümünü tek RB ile bitireceğimizi düşündüm. Hazırlık maçlarında başarıyla uygulanan Russell Wilson – RB play fake’lerinden bugün çok güzel tiyatro izledik. Çaylak OT Justin Britt ilk resmi maçında Green Bayli ağabeylerine karşı geri adım atmadı, mücadeleden kaçmadı ve formunu arttırarak Russel Wilson’a yer ve zaman sundu. B.J.Raji’nin eksikliğini fazlasıyla hisseden ve -ne yazık ki- hissedecek Green Bay Packers’ta sağlığına kavuşan Clay Matthews savunmada parlayan bir yıldızdı. Keza veteran Julius Peppers ve A.J. Hawk makasın daha fazla açılmasını engelleyen yeşil sarılılar oldu. Son periyotta geri dönmeye çalışan Green Bay’e sakin, kontrollü hücumumuzla fırsat vermedik.
#19 BRYAN WALTERS
Takımdan kesilmesine üzüldüğüm Bryan Walters (wide reciever, punt/kick returner)’ı dün maç sonunda -kayıp zamanda- Green Bay punt’ını karşılarken görünce şok oldum. Şaşırdım ve sevindim, NFL’de tutunabileceğine inandığım bir gençti. Cüssesinden dolayı Phil Bates’in gerisinde kalarak 53 kişilik kadroya alınmadığını söylemiştim. Bir iki gün önce Phil Bates kadrodan kesilerek -sakat wide reciever Kevin Nordwood’un dönme ihtimalinden dolayı- yerine 53+1 dediğim Bryan Walters alınmış. Earl Thomas ve durdurulamayan Percy Harvin’den sıra bulup da punt veya kick return yapamadı oyun içinde ama ilerleyen maçlar için umut var. Yine çaylak Paul Richardson kısa süre aldı. Pas alamadı ama zamanla onlar da olacaktır. Russell Wilson, Marshawn Lynch ve Percy Harvin coşmuşken Seattle hücumunda bu sıralar kimseye gerek yok!
YORGAN GİTTİ, KAVGA BİTTİ
2012’de tartışmalı maç sonuyla, -bence de- hakem hatasıyla yendiğimiz Green Bay Packers’ı bu sefer hak ederek, ezerek ve tartışmaya mahal vermeyecek şekilde yendik. Şampiyon kimliğimizi oyunumuza yansıttık. Şampiyonluğun önemli adaylarından Green Bay karşısında alınan 36-16’lık galibiyet; hücum ve savunmada oynanan oyun bizim açımızdan güven ve umut, rakiplerimiz açısından endişe ve korku olacaktır.
Green Bay Packers 2012’den beri ilk maçlarını kaybetmekten kurtulamayan bir ekipti, 2015’e bakacaklar artık! Son iki şampiyon New York Giants, Baltimore Ravens şampiyon yüzüklerine sahip oldukları sezon Ocak ayında maç oynayamadı. Başka bir deyişle playoff göremedi. Konuyu şuraya bağlıyorum: Seattle playoff yapar mı, konuşulmuyor. Seattle şampiyonluğunu koruyabilir mi, konuşuluyor. Evet, sezonun başındayız ama Superman modunda oyun kurucumuz, fit ve hırslı hücum silahlarımız ve NFL’in en iyi arka plan savunmasına ve tabi ki çoşkulu, en iyi seyircisine sahipseniz hayal gücünüzde ufak şeylere yer veremezsiniz. Playoff kıvamındaki üç maçlık başlangıç fikstürümüz San Diego Charges ve Denver Broncos maçları ile devam edecek. Haftaya Pasifik’in güneyinde görüşmek dileğiyle. 12. Adamın başkentinden herkese zevkli sezonlar.