San Diego formasıyla muhtemelen son maçına çıkan LaDanian Tomlinson’ın maçtan sonra yaptığı açıklama buydu. Çok yalın ama bir o kadar da doğru.
Savunmaları kusursuzdu.
Sporda istatistiklerin çok yeri yoktur. Maçın başında bir 3&8 esnasında koşu ile alınan 2 yarda ile maçın sonunda bir sezonun ağırlığını üzerinde taşıyan 4&1’de alınan 2 yarda arasında San Diego ile New York kadar büyüklükte bir fark vardır. Bu yüzden maçta Phillip Rivers’ın neredeyse 300 yardalık bir performans göstermesinin bir önemi yoktur. Önemli olan bilmem kaç maçtır 20 sayının altında yapmayan, bütün WR’larının boyu bilmem kaç metre olan, placekicker’ı 40 yardadan yakın vuruşlarda bilmem kaç vuruş üst üste yapmış olan, uyurgezer halde bile TD’lar yapan San Diego’nun 14 sayıda kalmasıdır.
Bu sene Jets savunması çok güzel maçlar da oynadı. Houston maçı, ilk New England maçı, Tennesee maçı, Tampa Bay maçı gibi. Ancak kötü maçlar da oynadı, ilk Miami maçı, Jacksonville maçı, Atlanta maçı mesela. Ama San Diego maçındaki savunma bir sanat eseriydi. San Diego için 3. downları kabus haline getirdiler. Prevent’e geçilen ilk yarının son 30 saniyesi hariç koşu veya screen imkanı tanımadılar. Rivers’ı bütün gün rahatsız ettiler. Ve en önemlisi yumuşak San Diego takımından topu kim yakalarsa yakalasın o sahaya çıktıklarına pişman ettiler.
Gelelim Darrelle Revis’e. Geçen hafta senenin en büyük tuhaflığı oldu ve yılın savunmacısı ödülü Revis’e verilmedi. Konu ile ilgili Rex Ryan’ın demeci şu şekildeydi.
“Darrelle’e yılın savunmacısı ödülü için oy verenleri kutluyorum. Onlar gerçekten futboldan anlıyor. Futbolda önemli olanın sadece bazı rakamlar olmadığını anlıyor. Size bir rakamdan bahsetmek istiyorum.
Sekiz.
Hayır, sekiz dün akşam Green Bay savunmasına karşı yapılan TD sayısı değil. Sekiz Jets Savunmasının bütün sene olmasına izin verdiği TD sayısı. Bunun da en önemli sebebi Darrelle Revis’tir”
Bu açıklamalardan sonra Revis – NFL’in AÇIK ARA EN İYİ CORNERBACK’İ ;) – San Diego karşısında ne mi yaptı? Hiiiiç, bütün sene yaptıklarına devam etti. İsterseniz burasını tarafsız bir kalemden www.si.com’un Peter King’inden okuyalım. Noktasına virgülüne dokunmadan:
“A cornerback can’t play much better than Darrelle Revis did Sunday.
“We’ve got a ton of respect for Revis,” Philip Rivers told me Friday at the Chargers’ training facility, “but we’re not going to avoid him. We’ll take some shots at him.”
Oh really? Rivers went back to pass 45 times (40 passes, two sacks, three runs after being chased from the pocket), and I charted Revis’ coverage pattern on every one of Rivers’ pass-drops. By my count, Rivers threw four passes into the zone where Revis had primary coverage, or to the man Revis was playing man-to-man. One was complete, to LaDainian Tomlinson, for a loss of four yards. One, to Legadu Naanee, was batted down by a diving Revis on a cross route. One, to Vincent Jackson, a deep pass up the left seam, was overthrown, with Revis and Jackson running stride for stride. And the fourth, to Jackson, was up for grabs between the two, with Revis coming down with a juggled ball for an interception in a spectacular play.
Four times Rivers went at Revis in 45 pass calls. One completion, for minus-four. One interception. You cannot play the position better than Revis played it Sunday. I don’t care if you’re Deion Sanders or Night Train Lane. Revis put on a clinic, a masterful display of clinging coverage and bump-and-run when the situation called for it.
“We were playing a lot of man coverage on his side regardless who the receiver was,” Rex Ryan said, “and on the other side we were running some loaded zones and mixes and things like that. He had the tough guy most of the time.”
I told Revis the numbers in the tunnel after the game, just before he boarded the team buses for the airport. “I guess they gave me a lot of respect. It’s my job, to cover guys, and I hope I do it pretty well.”
More than pretty well.”
http://sportsillustrated.cnn.com/2010/writers/peter_king/01/17/mmqb/index.html?eref=sihp#ixzz0d3aDQdn1
Türkçesi: Yeryüzünün üçte ikisi suyla kaplıdır. Geri kalanı ise Darrelle Revis ile.
Maç hep ortadaydı. İkinci çeyreğin ortalarına kadar Jets hücümü hiçbir şey yapamamış olmasına rağmen savunmanın olağanüstü oyunu ve Keading’in artık klasikleşen Jetsphobiası ile (Bkz. 2005 playoffları) durum sadece 7-0 idi. Koşu oyununun durdurmakta çok başarılı olan San Diego iyi dayandı ama Jets’in OL ve koşucularına olan inancı ve inadı ikinci yarıda meyvelerini verdi.
Shonn Greene playofflarda iki maç üstüste 100 yardanın üzerine çıkan NFL tarihindeki 4. RB oldu. Durumu 17-7’ye getiren 3. çeyrekteki koşusu olağanüstü idi. LG Alan Faneca ve LT D’Brickashaw Ferguson’un açtığı delikten geçen Greene’in önünde sadece tek bir Charger vardı. Gayet iyi bir maç çıkaran safety Weddle. Greene ile San Diego safetysi çarpıştıklarında hangisi hangisini yere indirmeye çalışıyordu birbirine karıştı. Safety’yi 2.80 yere uzatan Greene hiç istifini bozmadan 2. vitese takarak TD’sini yaptı ve kendisini şimdiden New York Jets tarihinde playofflarda en çok koşu yardası yapan 3. RB olarak tarihe yazdırdı. (İlk ikisi Jet efsaneleri Curtis Martin ve Freeman McNeil.)
Maç döndü dolaştı son bir oyuna geldi. Maçta 1:09 kalmış, top San Diego’nun 29 yarda çizgisinde, San Diego’nun molası yok, 4&1. NFL koçlarının %90’ı bu durumda field goal atar farkı 6’ya çıkarır veya iyice muhafazakarlar “pooch punt” ile topu punt ederek tırnaklarını yemeye başlarlar. Rex Ryan ise şu talimatı verdi; “TJ run our play.” Maçtan sonra oyuncuların söylediği gibi hiçbirinin kafasında en ufak bir tereddüt yoktu o anda başka bir şey yapmaları istenebilir mi diye. Ryan’ın bizim oyun dediği oyun ise şuydu. I formation, snap yapılınca LG hariç bütün line yere yakın kalarak DL’i itmeye başlar, LG’dan Faneca çekilip sağ kenarı kapatır, FB Tony Richardson Fanecanın iç tarafında line’ın bir yerinden penetrasyon varsa onu halleder ve topu alan Thomas Jones Brandon Moore’un yanında açılan delikten geçer. Yazması çok kolay ancak 11 maç üstüste kazanan bir takımın bütün sezonu bu oyunu durdurmak ve topu geri almaya dayanıyorsa yapmak çok zor.
Haftaya Indy.
SBIII’de de Jets’in rakibi aynı bu sene olduğu gibi maça 15-2 kazanma yüzdesi ile ve yine “durdurulması imkansız QB”si ile Colts’du. O maçın hikayesini burada okuyabilirsiniz.
Bu sene Jets Super Bowl’u alır-almaz bilemem. Bildiğim tek bir şey var artık ne olursa olsun Same Old Jets öldü, yaşasın Brand New Jets.
Revis = MVP.